ยางก้อนถ้วย ไม่ใช่ขี้ยางหรือเศษยาง ความหมายต่างกันชัดเจน อย่าเข้าใจผิด (1/07/60)

                ฝ่ายวิจัยและพัฒนาอุตสาหกรรมยางได้นิยามคำว่า ยางก้อนถ้วยและเศษยาง ไว้อย่างชัดเจน ที่มาของวัตถุดิบต่างกัน สมบัติก็ต่างกัน แต่โดยส่วนใหญ่ยังเรียก "ยางก้อนถ้วย” ว่า เศษยาง หรือ ขี้ยาง ซึ่งความหมายต่างกันฟ้ากับเหว

                ยางก้อนถ้วย หมายถึง ก้อนยางที่เกิดจากน้ำยางสดจับตัวในถ้วยน้ำยาง มีลักษณะเป็นก้อนรูปถ้วยรับน้ำยาง ก้อนยางที่ผลิตได้จะมีสีขาวและสีค่อย ๆ คล้ำขึ้นและความชื้นค่อย ๆ ลดลงเมื่อทิ้งไว้หลาย ๆ วัน ซึ่งยางก้อนถ้วยจัดเป็นวัตถุดิบขั้นต้นที่ใช้ในการผลิตยางแท่ง

                ยางก้อนถ้วยที่มีคุณภาพดีจะได้ยางแท่งคุณภาพดีเกรด STR 10 อีกทั้งในกระบวนการผลิตไม่ต้องผ่านเครื่องจักรหลายตัว เนื่องจากวัตถุดิบมีความสะอาดอยู่แล้ว เป็นการลดต้นทุนการผลิตยางแท่งและยังใช้น้ำในกระบวนการผลิตน้อย และถ้าหากใช้ยางก้อนถ้วยผสมกับเศษยาง จะผลิตได้ยางแท่งที่มีคุณภาพต่ำกว่า เช่น STR 20 เป็นต้น

                เศษยาง หมายถึง ยางที่ติดตามรอยกรีด ยางก้นถ้วย ยางที่ตกตามพื้นติด ตามภาชนะบรรจุ จากบ่อบำบัดน้ำเสีย ยางที่เหลือจากการแปรรูปยางแผ่นดิบ ยางฟอง ยางแผ่นรมควัน น้ำยางข้น ยางแท่ง หรือยางก้อนถ้วยคุณภาพต่ำที่มีขี้เปลือก เศษดิน เศษไม้ ติดอยู่ก็สามารถจัดเป็นเศษยางได้ เศษยางจึงใช้เป็นวัตถุดิบในการผลิตยางเครพ หรือยางแท่งคุณภาพต่ำ

                สำหรับราคายางก้อนถ้วยคุณภาพดีจะต้องมีราคาสูงกว่าเศษยางอย่างแน่นอน เนื่องจากมีสมบัติทางกายภาพที่ดีกว่า นำไปผลิตเป็นผลิตภัณฑ์ที่คุณภาพดีกว่า ตามตารางที่ 1

 

                 ยางก้อนถ้วยคุณภาพดีมีความสะอาดสูงเทียบเท่ายางแผ่นดิบโดยมีค่าสิ่งสกปรกต่ำกว่าเศษยางเกือบ 20 เท่า สมบัติความยืดหยุ่นสูงกว่าเศษยางเกือบ 15 หน่วย และสมบัติการเสื่อมสภาพหรือดัชนีความอ่อนตัวดีกว่าเศษยางมาก ดังนั้นต่อไปนี้ก็ไม่ควรเรียกยางก้อนถ้วยว่า ขี้ยางหรือเศษยาง อีกต่อไป

 

เรื่อง/ภาพ : ปรีดิ์เปรม ทัศนกุล